به یادش و به یاریش

کسی که به یک معبود،به یک معشوق عشق می وزد،با همه ی چهره های دیگر بیگانه می شود و جز در آرزوی او نیست و با آنها تفاهمی ندارد،تنها می ماند،احساس تنهایی می کند.انسان به میزانی که به مرحله ی انسان بودن نزدیک می شود،احساس تنهایی بیشتری می کند.

یکی از عواملی که انسان را در جامعه اش تنها می گذارد،بیگانه بودن اوست با آنچه که همه می شناسند،تشنه ماندن اوست در کنار جویبارهایی که مردم از آن می آشامند و لذّت می برند،گرسنه ماندن اوست بر سر سفره ای که همه خوب می خورند و سیر می شوند.روح به میزانی که تکامل می یابد و به آن انسان متعالی که قرآن از آن به نام قصه ی آدم یاد می کند،می رسد،تنهاتر می شود...

                                                                              دکتر شریعتی